سپاس آن رحمت بی منتها را به پاس همة نعماتی که به ما داد و آن منّت بزرگی که بر ما نهاد. گرچه این کلمات به طنز می ماند تا به جدّ. این چه باشد در برابر آن همه بزرگی که نه حدّی می تواند پهنایش را بگیرد و نه سدّی می تواند جریانش را ببندد؛ مگر ارادة عبید و آن هم به اجازة ولیّ.
شکر خدا کن نی داوودی ام
کاین شکر شعر تو از لطف اوست
هرچه که دارم ز قدم تا به سر
هدیه به دستان پر از مهر دوست
